نسخه‌های دردناک برای رهایی از اعتیاد

 به گزارش شفاآنلاین:شهریور سال جاری اعلام شد 70 هزار معتاد متجاهر در ایران زندگی می‌کنند. اعداد و ارقام گرچه بین 50 تا 70 هزار نفر بالا و پایین می‌رود، اما هر روز زیر پل‌ها، در حاشیه اتوبان، داخل پارک‌ها و مکان‌های عمومی خودشان را به ما نشان می‌دهند. با این همه آمارها حکایت از این دارند که اقداماتی که تا به حال برای کاهش جمعیت معتادان متجاهر صورت گرفته موفقیت‌آمیز نبوده است و البته نقدهای زیادی هم به روش‌های موجود وجود دارد.

اخیرا هم وزیر کشور با استناد به ماده ۴۲ قانون اصلاح قانون مبارزه با مواد مخدر، این موضوع را مطرح کرده که اردوگاه‌های خاصی برای زندانیان معتادی که در زندان حضور دارند، تشکیل شود و این اقدام بر عهده قوه قضائیه است. البته جداسازی معتادان از جامعه طرحی است که بارها مطرح شده و بسیاری از کارشناسان این حوزه آن را مردود و بی‌نتیجه خوانده‌اند. چند سالی می‌شود که برای بهبود وضعیت معتادان مراکزی با نظارت بهزیستی شروع به کار کرده‌اند که این کمپ‌ها را با نام «ماده 15» و «ماده 16» می‌شناسیم. در ایران بیش از پنج، شش هزار مرکز برای درمان اعتیاد با مجوز رسمی تأسیس و حدودا هزارو 200 تا هزارو 300 مرکز هم برای اقامت این افراد در نظر گرفته شده است. در این میان اما کم‌و‌بیش فیلم‌هایی از کمپ‌های درمان اعتیاد که بدون مجوز فعالیت می‌کنند، منتشر شده است؛ مراکزی که سعی می‌کنند با روش‌هایی که بیشتر به شکنجه شبیه است، افراد را از بند اعتیاد رها کنند.

قراردادن افراد در استخرهای پر از یخ، بستن آنها به دیوار و در مواردی ضرب‌وشتم معتادان باعث شده تا تعدادی از آنها جان خود را از دست بدهند. این موضوع بهانه‌ای شد تا با سیدحسن موسوی‌چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران، مصاحبه‌ای داشته باشیم. او در این گفت‌وگو از تاریخچه، چگونگی شکل‌گیری و وضعیت کمپ‌های ترک و درمان اعتیاد در ایران می‌گوید.